Rođena je 1125. godine. Na rođenju je dobila ime Ana, a Anastasija je monaško ime koje je dobila u kasnim godinama života. Rani život svete Anastasije nije mnogo poznat, što je verovatno ona sama želela, budući da je njeno najveće ostvarenje i postignuće, kao i Blagoslovene Device Marije, to što je rodila Savu, Hristolikog spasitelja pravoslavnog srpskog naroda.
Ana se kao mlada princeza oko 1150. godine venčala sa velikim srpskim županom (župan – patrijarhalni vođa) Stefanom Nemanjom. Ovaj kraljevski brak je učvrstio političke i religiozne veze između Kraljevine Srbije (Raške i Zete) koja je bila na pomolu i Vizantijskog carstva sa sedištem u Carigradu. U ranim godinama braka, kraljica Ana je rodila dva sina, Vukana i Stefana; u poznim godinama, oko 1175. godine, kada je imala skoro 50 godina, milošću Božjom, rodila je poslednje dete, Rastka, kasnije monaha Savu, koji je postao najvoljenija ličnost u istoriji srpskoga naroda.
Ana je bila u poznim godinama kada je rodila svog voljenog sina Savu, za čije rođenje su i župan Stefan i ona molili Gospoda Boga. I poput Blagoslovene Device Marije, Ana je “o svemu tome duboko razmišljala u svom srcu”, naročito o delima svog sina Save, jer je osećala Božju ruku na sebi i tom istom milošću Božjom na kraju je mogla da vidi početak procvata srpske pravoslavne hrišćanske kulture i civilizacije.
Dva Anastasijina sina, Sava i Stefan Prvovenčani, kao i njen suprug župan Stefan (monaško ime Simeon), zamonašili su se i kanonizovani su kao svetitelji celokupne pravoslavne crkve. Loza Nemanjića je prva srpska kraljevska loza koja je kanonizovana i koja je na taj način ukazala budućim kraljevskim porodicama da pravoslavlje treba proglasiti i uspostaviti kao put i merilo koje će Kraljevinu Srbiju transformisati u Božje Kraljevstvo što se postiže potpunom posvećenošću našem Gospodu i Spasitelju Isusu Hristu.
Na praznik Blagovesti Bogorodice, 25. marta 1196. godine, zajedno sa suprugom, velikim županom Stefanom Nemanjom, kraljica Ana se zamonašila. Župan Stefan je postao monah Simeon i povukao se u manastir Studenicu koji je osnovala dinastija Nemanjića, a koji se nalazi u dolini reke Ibra, na levoj obali male reke Studenice, oko 20 minuta od Ušća.
Kraljica Ana dobila je dostojno ime Anastasija čiji je koren u grčkoj reči “Anastasis” što znači “Vaskrsenje” (u smislu Vaskrsenja našeg Gospoda Isusa Hrista). U to vreme imala je 71 godinu.
Anastasija je otpočela svoj monaški život u manastiru Presvete Bogorodice u Kuršumliji blizu Toplice, jednom od prvih manastira dinastije Nemanjića (sagrađen 1168-117~).
Kada je njen suprug, novopostriženi monah Simeon, napustio manastir Studenicu 1196. godine kako bi otišao na Svetu Goru da bi se ponovo sreo sa Svetim Savom, prepuštajući kraljevski presto svom sinu Stefanu Prvovenčanom, Anastasija je ostala jedini roditelj izvorne dinastije Nemanjića koji je još uvek boravio u Kraljevini Srbiji. Pošto je 1192. godine njen sin Sava sa 17 godina napustio kraljevski dvor u korist monaškog života na Svetoj Gori, blažena Anastasija nikada više nije videla svog sina u ovozemaljskom carstvu.
Anastasija je provela preostalih pet godina svog života u manastiru Presvete Bogorodice kod Kuršumlije gde je preminula 21. juna 1200. godine. Imala je 75 godina.
Ona se upokojila u Gospodu samo četiri meseca nakon upokojenja njenog supruga, velikog župana Stefana Nemanje – monaha Simeona, koji je usnuo u Gospodu u 86-toj godini u manastiru Hilandaru, 13. februara 1200. godine.
Veruje se da Sveta Anastasija dolazi u pomoć svim ženama koje danas odu do crkve, zapale sveću i izgovore ovu molitvu:
“Sveta mati Anastasija, kada hvalimo vrlinu, hvalimo tebe jer je tvoja postojana ljubav i revnost za Gospoda Boga primer i put koji treba da sledimo; moli se, stoga, o najvrlija, da Gospod Bog umekša naša srca kako bi i mi težili istim spasonosnim vrlinama vere, nade i ljubavi i na taj način ostali verni našem Gospodu Isusu Hristu, kome priliči slava, čast i poklonjenje, zajedno sa Njegovim Bespočetnim Ocem i Životodavnim Duhom, sada i uvek i u vekove vekova. Amin.”
Izvor: espreso.co.rs
